Inhoud
Amritapuri, 03 december 2005
Het startte deze ochtend ruim na de IAM-meditatie. Er was een voorzichtige verkenning van de inzichten welke zich in de afgelopen tijdsperiode in het bewustzijn openbaarden, en voorzichtige verkenning van de met het inzicht samenhangende vragen was er ook.
Een inzicht over de functie van het brein schoot in abstractie als een bliksemschicht het bewustzijn binnen. De abstractie werd concreet uitgeschreven en het bevragen van het inzicht begon. Niet zelfgestuurd, niet bedacht, maar diepe en abstracte vragen die spontaan op leken te wellen uit een gegeven van voorbij het denken. Er was een aftasten van diepte en een gevoelige openheid en alertheid voor een mogelijke instroom van inzicht in het vacuüm van de vraag.
Er werd niet geschreven want inmiddels werden de trappen van de flat afgedaald op weg naar de grote hal. Daar neergezeten aan de Oostkant van de hal was er diepte. Vanuit de diepte was er perceptie. Scherp, helder, niet dof of vaag.
De klare en lichtende kleuren van buiten vormden een uitmuntend contrast met de donkere en bescheiden kleuren in de hal. Zonbeschenen felgroen blad en helderbeige stammen van de bomen en palmen tegen een achtergrond van een lichtblauwe lucht stroomden met kracht door het ruitvormige rooster en door de ruimte tussen de pilaren de donkergrijs met vaalwitte hal binnen. De verrukking van het kleurenspel was er, en de geslepen muskieten, zo dol op mensenvoeten, en de krassende kraaien in de hal waren niet uitgesloten van de verrukking.
Daar gezeten waren vraag en inzicht een spel op zich. Ze waren fel, lichtend, assertief. Scherp waren ze, en uiterst snel. Als vurige bliksemschichten schoten ze door het bewustzijn. Het vacuüm van de vraag annihileerde het inzicht, en het inzicht vulde het vacuüm om vervolgens weer te verdwijnen in het vacuüm van een nieuwe vraag.
Er was geen acteur. Geen bevragen en geen beantwoorden. Slechts een spontaan spel van vraag en inzicht voltrok zich in het bewustzijn. Er was geen winnaar en geen verliezer, maar toch was op het einde van het spel alle vacuüm gevuld met inzicht. Nee; het vacuüm was het inzicht. Versmolten. Eén. Er was vreugde.
En aan de andere zijde van de grote hal startte men met het serveren van ontbijt.