Aan het einde van 2018 had ik de leeftijd van negenenveertig, ofwel zeven keer zeven, jaren bereikt, waarmee ik 2019 dus inging. Op 5 maart 2019 overleed mijn moeder. En later dat jaar zou mijn Shani-mahadasha, ofwel grote Saturnusperiode, ten einde komen. Toen het na het wegvallen van alle zorgen rond mijn moeder stil werd rondom mij kwam als vanzelf de wens in mij op om op mijn leven tot dan toe terug te blikken. Er was immers veel gebeurd.
Daarnaast was er al lange tijd, op de achtergrond van mijn bewustzijn, het idee om eens verslag te doen van mijn leven in een soort autobiografie. De bepaling van het juiste moment daarvoor is natuurlijk altijd moeilijk. Immers ideaal wordt een autobiografie in volle bewustzijn geschreven vlak voor het overlijden van de autobiograaf. Ik had gezien dat grote discipelen als Alice Bailey er niet in waren geslaagd om tot een volledige autobiografie te komen door vroegtijdig overlijden. Mogelijk dat hun agenda van dienstbaarheid ook heeft meegespeeld in het niet komen tot het voltooien van een autobiografie.
In overweging nemend dat ik de wens had om terug te blikken op mijn leven, dat het concreet neerschrijven van belevenissen een hulp zou zijn in een verwerkingsproces, dat ik mogelijk ooit eens een levensverslag wilde schrijven, dat de toenmalige situatie hiervoor de ruimte bood, en dat het er in een latere levensfase mogelijk niet van zou komen, besloot ik om mijn terugblikken op te schrijven. De mogelijkheid tot publicatie, desnoods postuum, open houdend werden ervaringen in verschillende modules geschreven en verzameld onder de serienaam 'Herinneringen'.