Inhoud
Helmond, 06 februari 2021
Deze namiddag werd er naar de wijksupermarkt gestapt. Met een koude oostenwind en gesloten grijze lucht waaruit motregen neerdaalde was de buitensfeer donker en niet lichtend. De binnensfeer was niet per se bedompt maar er was een lichte migraineachtige hoofdpijn die gepaard ging met een gevoel van devitalisatie. De omringende wereld met zijn straten, voetpaden en huizen was bijna volledig opgebouwd uit bakstenen en de enkele potplantjes bij voordeuren en een enkele jonge boom hier en daar boden nauwelijks verkwikking.
Op het voetpad naderde een jong echtpaar, vooruitgegaan door een klein meisje van pakweg drie jaar dat met plezier op haar miniloopfietsje het licht hellende bruggetje afreed. Hoewel het groeten van mensen veelal niet werd geschuwd werd deze keer besloten om contact te vermijden en de ogen elders te richten om in de wat gedevitaliseerde toestand geen werelden van anderen binnen te laten.
Bij het passeren van het meisje leek de innerlijk opgetrokken muur echter als onbestaand toen ze haar uiterst spontane en ongecompliceerde "hoi!" uitsprak. Ongehinderd door opvattingen over psychische privéruimtes die zo eigen zijn aan volwassenen stapte ze zomaar even binnen met een buitengewoon hartelijke groet. Geput uit de eigen gemoedelijkheid werd er gereageerd met een erkentelijk "hallo". Er was een innerlijk glimlach dat het meisje er niet bij op keek en gefocust op haar loopfietsen haar weg vervolgde. Vanuit de kinderlijke onschuld was het niet meer dan vanzelfsprekend om gewoon even bij iemand binnen te stappen voor een groet om vervolgens de eigen weg weer te vervolgen.
Zelf de weg ook vervolgend werd een zweem van de leefwereld van het kind meegedragen. Het was in abstractie een zonnige wereld met kleurige bloemen en lieve, knuffelbare figuren die sterk contrasteerde met de waargenomen buitenwereld. Het was een sprankel van onschuld die in de supermarktwereld van de volwassenen weliswaar uit het oog werd verloren maar na thuiskomst blijkbaar toch nog na zinderde.