Het is vaak een onderwerp van discussie of levenservaringen het resultaat zijn van de expressie van het individu of de impressie van contextualiteiten. Iemand met plezierige levenservaringen zullen we vaak horen claimen dat hij deze te danken heeft aan zijn eigen individuele expressie terwijl iemand met onplezierige levenservaringen zich eerder zal beroepen op contextuele impressies. In beide gevallen spelen persoonlijke neigingen, in de volksmond 'het ego' genoemd, doorgaans een rol. De persoonlijkheid neigt ertoe zichzelf in zijn beste verschijning te handhaven. Dat plezierige levenservaringen zelf tot stand zouden zijn gebracht is natuurlijk egostrelend en dat onplezierige levenservaringen contextueel zouden zijn houdt het ego natuurlijk uit de wind.
Met levenservaringen hebben we natuurlijk van doen met het bewustzijn, en dus met de punt in de cirkel. De punt dat is het individu en de cirkel dat is de perifeer van zijn levenssfeer, dat betreffen zijn omstandigheden. Bewustzijn beweegt zich altijd tussen zulk een punt en zulk een perifeer. In de academische filosofie wordt dit aangeduid als 'de subject-object-verhouding'1 en in de esoterische filosofie zal eerder gesproken worden over bewustzijn als resultaat van de interactie tussen geest en materie2. We hebben dus een punt, zijnde een subject, een geest, een individu en we hebben een cirkel, zijnde objectiviteit, materie, contextualiteit, en als die zich tot elkaar willen verhouden dan zullen zij dit moeten doen middels een kruis, zijnde de subject-object-verhouding, het bewustzijn, de levenservaring.3
Zoals boven vermeld, beschouwt de academische filosofie in de subject-object-verhouding een primair subject en een primair object die een secundair bewustzijn teweeg brengen. Er is echter ook een filosofische denkrichting die voorgaande omdraait. In de fenomenologie wordt het bewustzijn als het zich voordoen van fenomenaliteit primair gesteld, en in dat fenomeen zijn dan subject en object als vanzelf vervat.4 Voor het huidige onderwerp van contemplatie betekent deze fenomenologische methode dat de levenservaring primair wordt gesteld. Individu en context zijn als secundair zijnde vervat in de primaire levenservaring. Dit plaatst de vraag hoe deze levenservaringen tot stand zijn gekomen – door individuele expressie of door contextuele impressie – buiten de kwestie, want zo beschouwd zijn expressie noch impressie primair.
Fenomenologie is hier een efficiënte egododer.